Rieja en Waldrose

De vorige lesronde kon niet doorgaan en bij de aanmelding voor deze lesronde drukte Rieja mij op het hart dat ze echt les nodig had. Nou ja, dan kom ik toch gewoon! Veer was een  beetje onder de indruk van een paard in de stapmolen en ze ging al bouncend door de baan. Ik gaf Rieja een compliment dat ze  goed getraind had. En we moesten er allebei om lachen. Maar het bewijst wel hoe ongelooflijk sterk dit paard in het afgelopen jaar is geworden. Maar goed. Haar eerste dressuurwedstrijd zit er aan te komen en daar moesten we wat mee doen. Wat ik belangrijk vindt in een dressuur wedstrijd is dat het paard niet alleen braaf en gehoorzaam zijn oefeningetjes moet uitvoeren. Maar ook blijdschap en energie moet uitstralen. Het paard moet in zijn bewegingen geloven.

En dat stelt de ruiter dan in staat om met ogenschijnlijk onzichtbare hulpen dat te doen wat je wilt/moet doen. Dat vereist wel wat moed en doorzettingsvermogen. Maar na een paar maximale uitgestrekte drafjes ontstond de lichtheid in het gangen werk. Veer laat zich heel fijn terugnemen en als Rieja op tijd toestaat schuift ze er erg mooi onder. Dan gaat het echt de bergop. En dat is voor dit paard echt geen sinecure. Zelfdragend vermogen wordt per keer gewoon groter terwijl Veer wel heel goed instelbaar blijft.
Trots op jullie!