Ik had vandaag de eer Kim te mogen berijden. En ik meen dat uit de grond van mijn hart dat dat een eer is. Kim had de afgelopen 2 weken wat last van een onregelmatigheidje. Dat was rechtsom duidelijker dan linksom. Op de benen was ze zuiver dus dan moet het wel in de rug zitten. Omdat Kirsten een dagje vrij had was ik dus aan de beurt om op dit geweldige paard te mogen zitten. Het eerste wat me opviel was dat de stap iets onsamenhangend is. Eigenlijk met een te lage rug. Omdat het stuur bij Kim nog niet zo heel goed verzorgd is had ik dus meer tempo nodig zodat ik ook met mijn gewichtshulpen haar meer kon beinvloeden. Nou is Kim niet erg gauw ergens van onder de indruk, dus van mij en mijn gezwiep ook niet. Maar de aanhouder wint en met verve aan de slag gegaan. Toen de stap eenmaal wat vlotter was kwam er ook meer verband in het paard. Ik kon duidelijk voelen wanneer ze de rug laag hield of wanneer ze achter voldoende doortrad zodat ik haar kon opvangen. Een aantal malen draafde ze spontaan aan en dat was met heel erg veel veer weggedraafd. Ik moet u wel bekennen dat ik in een enorme spreidzit zat en me beugeltjes op jockey maat moest hebben om haar de gelegenheid te geven onder mij door te lopen.
Dat dat er niet altijd even fraai uitziet daar ben ik mij heel goed bewust van. Maar goed, het doel heiligt de middelen zeggen ze wel eens dus aan de slag. Linksom was Kim erg goed. Van nature zijn dit natuurlijk trekpaarden die gewend zijn om hun gewicht naar voren te gooien. Wij willen dat het paard vanuit de achterhand vertrekt en ben dus bezig geweest om Kim te leren zich te laten ophouden. Na 3 of 4 pogingen stond ze met een onsje in de hand vierkant stil en kon vanaf het achterbeen weer wegdraven. Rechtsom gaf wel iets meer problemen. Ik kon duidelijk een plekje voelen in haar rug. Daar ben ik eerst in stap mee verder gegaan. Een beetje sturen en proberen steeeds iets meer in beide richtingen te buigen.
Dat verbeterde wel wat. Genoeg om het ook in draf
te proberen.
te proberen.
Heb er niet al te lang op aangedrongen. Toen Kim de derde langezijde rechtsom op lengte kwam voelde ik niets meer in haar rug. En dat was het sein om er voor vandaag mee op te houden.
Ik moest mijn benen bij elkaar vouwen toen ik in mijn auto stapte. Maar tijdens de rit terug naar huis heb ik elke stap op dit paard weer herbeleefd. Ik heb er van genoten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten