We zijn verder gegaan met waar we de vorige les gebleven zijn. Namelijk. Het stretchen van de bovenlijn. Hoewel Saskia aangaf daar best nog wel moeite mee te hebben zag ik toch wel al een hele verbetering. Chelsea kon erg strak in de hals blijven. Nu is ze al veel zachter. Het recht zijn van dit paard is niet echt een probleem. Maar het gemak waarmee ze alles doet is eigenlijk de valkuil. Het lijkt alsof alles klopt. Maar het gebeurt eigenlijk niet. Dan moet je de grenzen opzoeken van haar mogelijkheden. Ik bedoel daarmee dat wanneer je geen reactie krijgt als je een oefening doet, en of dat nou de juiste reactie is of juist niet, maakt eigenlijk niet zoveel uit. Waar het omgaat is dat er een reactie komt. Ontspant het paard en loopt ze nog beter door het lichaam met goed ruggebruik? Prima! Gaat ze uit de hand en er tegenin? Ook goed. Want dan weet je dat je misschien meer deed dan dat je paard op dat moment aankon. En kun je dus gaan doseren. Het duurde even maar Saskia kreeg het toch mooi voor elkaar. En dan ontstaat er echt een heel fraai beeld. Met een losse Chelsea en een brede lach van Saskia. En door deze ervaring moet ze het de komende twee weken nog sneller voor elkaar krijgen want nu weet ze hoe het moet voelen.Kom op Saskia! Je kan het!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten