Verona heeft nogal een geschiedenis achter de rug met allerlei pijnklachten, onregelmatigheden en gedragsproblemen. In mijn praktijk is het niet bijzonder om dit soort paarden tegen te komen. De meeste van jullie zijn bij rechtpaard gaan lessen omdat het niet meer ging. Het paard was niet meer te rijden of vertoonde zoveel probleemgedrag dat het rijden voor heel veel spanning zorgde. Hilde vertelde mij wat er allemaal aan de hand was en dat was best wel een lange lijst. Ik baseer mijn plan van aanpak altijd op het feit dat het paard het altijd graag voor de mens wil doen. Maar door slechte ervaringen ( lees spanning) de mens gaat associëren met pijn of andere ongemakken. Het werk is nooit leuk en kost het paard alleen maar heel veel moeite.Het ene paard ondergaat lijdzaam de wensen van de ruiter. Het andere paard zegt: Ja de groeten met je ik stop er mee. Nou zo'n paard was Verona. Een slimmerd dus. En dus zeg ik tegen Verona dat vanaf vandaag het helemaal goed gaat komen. Verona vertoonde ongewenst gedrag wanneer ze van de binnenmanege naar de buitenmanege moest lopen. Daar hoorde allerlei handelingen bij om haar zover te krijgen. Maar ja jullie kennen me wel een beetje. Ik heb daar allemaal niet zo'n boodschap aan. Jij bent een paard en ik ben de baas en dus loop je gewoon nu met me mee. En dus liep Verona gewoon mee. Verona is een linksgebogen paard en vertoonde allerlei gevoeligheden in de rug. Aan de longe neem ik dan zo"n paard eerst linksom, in de holle richting dus. Als ik haar dan recht krijg op de volte en de ontspanning komt en dus de voorwaarts neerwaartse tendens dan heb ik al meer dan dan de helft gewonnen voor straks in de bolle richting. Ik liet aan Hilde zien hoe de buitenbenen in een lijn te brengen. Door de volte te vergroten of te verkleinen. Het streven is altijd om de volte zo groot mogelijk te houden. Het tempo is daarbij cruciaal. Doordat ik haar lekker voorwaarts zette zag je al snel de neiging om te verlengen te komen. Dat ze dan haar rug voelt is ook overduidelijk en dus galoppeert ze aan. Door het paard op een rechte lijn te sturen onderbreek je de galopstelling (binnenbenen op één lijn) en maakt het paard een overgang naar de draf. Maar in dit geval lukte dat niet zo goed omdat Verona er voor koos om te blijven galopperen zodat ze de spanning in de rug minder voelde. Dan is het altijd fijn als er een hek is. Want dan stuur ik gewoon recht op het hek aan. En als ze er niet overheen springen dan stoppen ze er voor en heb je weer een draf. En een goede ook. Dat gebeurde een aantal keer maar daarna bleef de merrie mooi draven en begon al lekker te stofzuigeren.(neusje over de grond) Een goed teken van ontspanning dus. Ze liep in het juiste tempo, onder de juiste hoek, met de buitenbenen op één lijn in de voorwaarts neerwaartse tendens. En in een mooie tact ook nog. Dus tijd om rechtsom te gaan. Hilde vertelde dat als je haar rechtsom longeert ze je nog wel eens wil aanvallen. Dat was goed om te weten maar meestal zie ik dat wel een beetje aankomen. Tegelijketijd dacht ik dat het misschien wel 1 of 2 keer zou gebeuren maar het verlangen naar de zojuist verworven ontspanning groter zou zijn. Verona wilde niet graag rechtsom in een flink tempo lopen. Maar omdat het nou eenmaal beter is voor haar had ik er een beetje mer druk achter gezet. En ja hoor daar gingen de oortjes in de nek en een uitval in mijn richting.Ik verblikte of verbloosde er niet van en zette haar nog een keer exrta naar voren, nog een uitvalletje....galoppie.......hek.......draven......boos kijken.....galoppie........hek....draven rechtsturen.....ennnn...........ontspanning. Oortjes er op en een lekker drafje. Niet zo goed als linksom maar toch heel behoorlijk. Toen is Hilde gaan oefenen met de longe en met de juiste resultaten.
Wat kun je hier blij van worden zei Hilde! Ik ook Hilde. Ik ook
Haha Steef, ik hoor het al! Jij bent de redder van wanhopige pennymeisjes ;-)
BeantwoordenVerwijderenMaar serieus: was zondag blij met het mooie bewegen van mijn paard en de ontspanning in haar lijf en koppie.
Daarin ook nog credits voor Mark Schuiling, die een aantal moeilijk behandelbare spieren heeft los weten te maken. En voor mijn nieuwe zadelmaker die vervolgellende heeft weten te voorkomen door mijn 'zgan aangemeten zadel' met 'best grof foutje' af te keuren. Als ik dat eerder had geweten! Zonder hun had Verona niet zo kunnen bewegen.
Hoop oprecht dat ik binnenkort mooie 'voor' en 'na'-foto's heb. Dat gun ik Verona.. en natuurlijk ook mijzelf ;-)
Gr Hilde
Hoi Steef,
BeantwoordenVerwijderenIk kom net deze blog tegen. Heb je geloof ik nooit vertelt hoe het verder is gelopen met Verona en de oorzaak van haar niet mee willen werken.
Ik lees hier dat ik het zadel bij de zadelmaker had.
In dit fryso zadel bleek later na een 3rd opinion een ernstige fabrieksfout te zitten. Verona liep zonder zadel rechter dan met zadel.
Haar protest was dus ook terecht. Elke keer rijden vroegen we haar om haar compensatie voor het scheve zadel te compenseren.
De kussens zaten wel 1cm naast het middenpunt van de boom vastgestikt. Over de hele lengte.
Dus mijn zitlessen bij de fysio had geen zin. En rechtrichten ook niet.
Omdat ze na de lessen rechtrichten (een uur was ook wat veel achteraf) begon te kreupelen en me nog harder aanviel uit impuls, heb ik haar in wolvega laten nakijken. Ze bleek botoplossing in de sesambeentjes te hebben. Oftewel: bewegen en juist ruim bewegen gaf schuren van ruw bot op de pezen ipv dat er een glad beweegmechanisme onder zat. De dagen na de lessen waren dus pijnlijk voor haar.
Les die ik geleerd heb:
Neem protest en symptomen van een paard altijd serieus.
Verona heeft van zichzelf een heel meewerkend karakter, maar ze is haar vertrouwen verloren. Het was geen dominantie probleem, maar zelfbescherming. En op dat moment moest ze zichzelf nog steeds beschermen. Het headshaken ontwikkelde ze om de pijn in de achterbenen te verdoven.
En het verergerde bij pollen in de lucht.
Met een fysiek gezond paard zou ik zeker veel aan je lessen hebben gehad.
Verona is nu met pensioen. Staat lekker 24/7 buiten.
We maken af en toe een buitenritje samen, zonder zadel. Zover dat we haar pezen niet pesten.
Het heeft nog een tijd geduurd, maar haar vertrouwen is terug. Ze mag nu alles zelf kiezen en aangeven of ze wel of niet 'kan'. En als ze ergens vertrouwen moeten winnen, dan wachten we net zo lang totdat ze zelf heeft uitgevogeld dat het in orde is. Gebeurt dat niet, dan weet ik nu dat het niet in orde is.
Verona is me er eentje. Veel van haar geleerd. En nog steeds wel een bloedend hart dat ik, ondanks m'n best doen, niet kon ontdekken wat er aan de hand was. Tot het te laat was.
Zo'n zadel is wel enorme pech ook. Maar helaas gebeurt het ook te vaak.
Maar dacht laat dit je nog even weten. Want geloof dat je nooit het 'eindverhaal' hebt meegekregen.
Groetjes Hilde