Kim en Tineke.
Ik weet niet hoe het bij jullie zit. Maar ik ben best wel een beetje trots op Tineke. Ze kan praten als Brugman. Maar als er gewerkt moet worden dan wordt er gewerkt. En ook buiten de lessen om zie ik hoe Kim iedere keer weer verbetert. Ruimer in de gangen komt. En gespierder wordt. Nou is het niet eenvoudig om Kim aan de gang te houden. En Tineke moet ook echt hard werken om haar voorwaarts te houden. Maar soms heeft Kim het te pakken en dan gaat ze als de brandweer. Ze komt steeds beter op lengte en stukje en beetje meer en meer door de hals. Voordat Kim er dan mee ophoud maken we een overgang naar halthouden. Maken een paar pasjes achterwaarts en vertrekken weer vol goede moed.
Kim is links gebogen. En warempel daar geschiede het wonder van de nageeflijkheid. ik raakte er diep van onder de indruk en Tineke toch wel. "Zie je dat!"riep ze uit. "Ze doet het". En zo is het. De klassieke dressuur laat zich niet verloochenen. Er is geen andere weg. Een paard is een paard. En of het nou een Arabier, draver of trekpaard is. Ze zitten allemaal hetzelfde in elkaar. En door ze correct te rijden komen ze allemaal goed in hun lichaam te zitten. En daarmee is hun psychologisch welzijn ook gewaarborgd.Ik hoorde Kim hardop denken wat er toch allemaal met haar gebeurd en hoe t komt dat ze zo mooi aan het worden is. Ik zei niks. Maar een klein aaitje over haar neus zei haar genoeg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten