Windigo en Myrna

Windigo en Myrna.

Weet je wat leuk is? Als je in je les komt en je krijgt een enorme lach van de reeds rijdende amazone. Voor mij een teken dat diegene er met heel veel plezier opzit. En dan kijk ik eens goed naar het paard hoe die in zijn velletje zit. En als ik dan van het dier terug krijg: Waar kijk jij nou naar, ik ben bezig! nou dan weet je dat dat ook wel goed zit. En dan moet ik ook lachen. Ik heb voor de wat minder spectaculaire foto's gekozen omdat hier erg goed uit blijkt wat de krachtwinst van Windigo is geworden. Hij wordt steeds mooier in zijn belijning en bespiering. Neus is bijna op de loodlijn, goed op het achterbeen en de juiste relatieve oprichting. We zijn bezig geweest met het ophouden aan de buitenteugel en de halve ophouding. Dat ophouden aan de buitenteugel is geen enkel probleem. Soms komt Myrna zelfs teveel door.

Dan staat Windigo zo maar andersom. En je ziet hem zich ook afvragen wat hier nou gebeurd is. Een gulle lach schalt door de manege en we gaan weer verder. Die halve ophouding is een verduiveld lastig dingetje en je moet heel erg goed doseren bij de schimmel anders hoort hij dat het een hele ophouding is en dat is niet de bedoeling. Door hem na de halve ophouding er weer uit te rijden ontwikkelt hij steeds meer draagvermogen. En daar zijn we naar opzoek. Want we willen graag zien dat hij op het achterbeen blijft. Dat herhalen we een keer of wat en dan geven we weer meer lengte en ontspanning. Dan mag hij er graag even een voorbeentje uitgooien en zweeft lekker verder.

 

Dan hoor je het weer ergens lachen!